Reactie van mevrouw P.H.
Graag wil ik mijn ervaring delen.
Ik heb in februari 2020 een kaakoperatie ondergaan, waarbij mijn onderkaak 1 cm naar voren is gezet.
Op mijn 48e besloot ik om mijn onderkaak naar voren te laten plaatsen vanwege een terug liggende kin en mijn overbeet.
Mijn kinderen waren al onder behandeling bij Roelofs en kregen een blokbeugel voor hun overbeet.
Na een gesprek met dhr. Roelofs en de kaakchirurg besloot ik voor het langste traject te kiezen met het mooiste resultaat.
Het voortraject met de beugel duurde 1,5 jaar.
Na driekwart jaar kreeg ik heel erg de behoefte om mij voor te bereiden op de operatie.
Ik had via via twee ervaringsverhalen gehoord van twee vrouwen die een kaakoperatie hadden ondergaan.
Zij hadden beiden een flinke napijn gehad, maar waren erg blij dat ze het gedaan hadden.
Het waren voor mij net niet de positieve verhalen waar ik op dat moment naar uitkeek en ik besloot wat te gaan rondneuzen op internet.
Je tikt in “ervaring’ en ‘kaakoperatie’ en dan krijg je allemaal blogs te zien.
Nare foto’s van opgezwollen gezichten.
Berichtjes over en weer over gevoelloze kinnen en lippen.
Het zijn dagboeken waar van dag tot dag veel angsten en onzekerheden in worden beschreven.
Dat soort zaken werkten als een spons en ik ging er opeens erg tegenop zien.
Het overschaduwde het uiteindelijke doel waarvoor ik het allemaal deed.
Ik zag het toen even niet zitten en heb een gesprek met dhr. Roelofs en de kaakchirurg aangevraagd.
Ik mocht een afspraak maken bij de kaakchirurg om hem alles te vragen.
Hij gaf overal een eerlijk antwoord op en liet mij aan de hand van een schedel zien wat er gedaan ging worden.
Het was de combi van rust en de tijd die hij aan mijn interview gaf en het kunnen verwoorden van al mijn twijfels, die mij weer vertrouwen gaven.
Daarna kreeg ik de vraag van Roelofs of ik behoefte had om mijn vragen te stellen aan een ex-patiënte van dezelfde leeftijd, die ook haar onderkaak naar voren had laten plaatsen.
Dit vond ik een bijzonder fijn gebaar.
Deze beiden mogelijkheden hebben mij heel veel rust gegeven en het vertrouwen om er weer voor te gaan.
De ervaring van de ex-patiënte liet zien dat de operatie helemaal niet pijnlijk hoeft te zijn.
Deze positieve verhalen kom je spaarzaam tegen op internet.
Er zullen heel wat mensen zijn die zich niet op deze manier hoeven voor te bereiden en het gewoon op zich af laten komen.
Maar wanneer je toch gaat zoeken en de verhalen tegenkomt die ik las, is dat erg zonde.
Iedere patiënt ervaart de ingreep anders, en het is voor iedereen de vraag hoe de zenuwen herstellen en wanneer het gevoel terugkomt.
Er zullen altijd onzekerheden zijn in het na-traject en de ingrepen zijn bij ieder soms verschillend.
Ik richt mij in mijn verhaal niet op de technische kant, maar uitsluitend op hoe ik mijn ingreep ervaren heb; nadat ik bijkwam uit de narcose.
In de verkoeverkamer deelde de kaakchirurg mij mee dat de operatie goed was gegaan.
Het was in alle rust gedaan en binnen een uur waren ze klaar.
Mijn tanden waren gefixeerd met elastieken en ik had een wafer in.
Dit op maat gemaakte plaatje houdt de tanden in de goede stand.
Ik vond dit totaal niet vervelend, het gaf mij zelfs een veilig gevoel.
Er kon zo niks verschuiven.
De elastieken en de wafer werden er de volgende dag uitgehaald en ik schrok van hoe ver mijn mond al open kon.
Het praten ging ook best goed.
Wat mij opviel en dat had ik van tevoren niet verwacht:
mijn onderlip en kin waren niet compleet gevoelloos, zoals je dat ervaart bij een tandartsverdoving.
Het was meer een dof gevoel.
Omdat ik een beetje vrees had om misselijk te worden van de narcose en het een naar idee vond om te moeten spugen met elastieken in je mond,
had ik bij de anesthesist iets gevraagd tegen de misselijkheid.
Echt een aanrader! Ik kon heerlijk genieten van het babyijsje en daarna van tuitbekers met dungemaakte vanillevla en energiedrankjes.
Ik werd goed verwend.
Direct op de zaal krijg je een ice-pack omgeknoopt om de zwelling zoveel mogelijk binnen de perken te houden.
Het geeft een verlicht gevoel en ik liet hem vaak verwisselen.
Mijn gezicht is niet echt ontploft gelukkig en de bloeduitstorting zat bij mij alleen onder mijn wangen en kin.
Op dag 3 was deze op zijn hevigst.
Maar ik heb het niet als pijnlijk ervaren.
Voor de pijn had ik best wel vrees, maar je krijgt voldoende pijnstilling en ik heb maar 1 keer om extra gevraagd.
Dat was in de ochtend. Na het slapen trok er pijn door het bot in mijn gezicht.
Maar de ibuprofen deed al snel zijn werk.
Het cijfer wat ik aangaf bij de verpleging was een 1 ( niet of nauwelijks pijn )
Na één nachtje ziekenhuis mocht ik naar huis.
Thuis had ik een ice-pack in de vriezer liggen.
De eerste dag dronk ik alleen maar zuivel en proteïne drankjes uit een tuitbeker.
Voor wat meer energie genoot ik van mijn zelfgemaakte kippensoep die ik door de zeef haalde.
In week twee ging ik over op een gewone beker.
Praten was wel vermoeiend.
De pijnstillers heb ik iets meer dan een week doorgeslikt.
Mijn gezicht slonk alweer op dag 4.
In week drie mocht ik brood zonder korst eten, niet kauwen maar sabbelen en doorslikken.
Na twee weken kreeg ik weer meer energie in mijn lichaam.
De hechtingen gingen er in week drie uit.
De zenuwen aan de rechterkant waren in week twee hersteld.
Ik heb thuis weinig pijn gehad en ik kijk erg positief op alles terug.
Tijdens het schrijven van mijn ervaringsverhaal zat ik op vier weken na de operatie.
Omdat ik zoveel baat heb gehad aan een positief ervaringsverhaal uit de praktijk van Roelofs, wil ik graag mijn positieve ervaring delen.
Van de verpleging kreeg ik tevens mee dat het overgrote deel het ook als een weinig pijnlijk ervaart.
Misschien zijn er nog vragen waar ik geen aandacht aan heb besteed.
Daarom houd ik mij aanbevolen om deze alsnog te beantwoorden.
Bij dhr. Roelofs mag je mijn emailadres opvragen.
